bruggetjes

Terwijl de hele wereld op zoek is naar een vliegtuig schrijf ik weer eens iets op onze site. En waar gaat het eigenlijk over? Niet over ongewenste intimiteiten, want die zijn hier inmiddels behoorlijk verboden. De drukte die de afgelopen weken de gesprekken beheerste is volgens mij wat bedaard. Is dat goed? Tja, wie zal het zeggen. Er zijn twee nieuwe wetten, eentje die homosexualiteit strafbaar stelt. En eentje die ongepaste pornografie strafbaar stelt, maar die vooral bekend is omdat het strafbaar zou zijn om minirokjes te dragen (wat helemaal niet klopt overigens). Beide wetten veroorzaakten nogal wat verwarring omdat de media er mee zijn gaan zwaaien en omdat er gereageerd en weer gereageerd en weer gereageerd werd en omdat dan de inhoud van de discussie de verkeerde kant op gaat. Maar tjonge, vrouwen die de kleren van het lijf gerukt werden op straat omdat ze er onfatsoenlijk uit zouden zien, dat is natuurlijk ook eigenlijk te absurd voor woorden. Of de geruchten dat Westerse organisatie op lagere scholen kinderen recruteren om homo te worden, en als je eenmaal homosexueel contact hebt gehad dan ben je niet meer te genezen. Tja, niet echt meningen en gedachtes om trots op te zijn, in onze ogen. Maar goed, hoe is het eigenlijk gesteld in bepaalde staten in de USA? En in bepaalde dorpen in Nederland? Daar zou ik denk ook in de kast blijven zitten als ik om me heen de lange rokken zou zien, toch? Geen eerlijk vergelijk, dat geef ik meteen toe, maar het is ook niet eerlijk om de bekrompenheid van dit land zonder meer te veroordelen. Er zit zoveel meer achter dan alleen maar angst of onbekendheid. Zo begint zich al een politiek machtsspel te vormen voor de verkiezingen van 2016. Zo hebben bepaalde Amerikaanse kerken een enorme lobby in dit gelovige land. Zo is er veel corruptie maar er is weinig moed om het aan te pakken. En zo is er gewoon heel veel armoede, verveling, ongelijkheid, slechte gezondheidszorg en slecht onderwijs.
En dat bruggetje had ik even nodig om uit bovenstaande reflecties te stappen en over te gaan op mijn werk. Oh nee, toch nog een ding: waar ik vooral op hoop is dat de nieuwe homosexualiteitwet snel weer verdwijnt als onderwerp van gesprek, zowel op straat als op het niveau van de donoren. Er bestond namelijk al een vergelijkbare wet, die echter nauwlijks gehandhaafd werd. Dat zou zo maar nu weer het geval kunnen zijn, maar niet als de hele wereld zich ermee gaat bemoeien, vrees ik. Okay, tot zover. Onderwijs dus. Laten we daar maar iets aan doen. En dat doen wij dus. En het gaat niet slecht. De ontwerpen voor de colleges vorderen gestaag. Voor het bouwen van het eerste college is de aanbesteding net gestart, dus een eerste steen moet in het najaar nog wel kunnen gelegd worden. En de andere colleges dus in de ontwerpfase. Dat is de leukste fase, vind ik, maar ook de fase waar het meeste fout kan gaan. Gelukkig hebben we een paar goede architecten ingeschakeld (maar ook eentje die er niet veel van bakt...).
Weer een bruggetje, deze keer naar onze kok. Elke vrijdagochten komt Alan om de koelkast voor het weekend te vullen met pizza, quiche, koekjes en soep. Heel handig en leuk. Hij heeft het vak geleerd bij een ambassade, waar hij als tuinman werkte en altijd meehielp als er in de keuken iets moest gebeuren. Inmiddels dus een echte kok! Maar hij gebruikte wel veel zout. Dus ik had een briefje geschreven met het verzoek om geen of slechts een snufje zout te gebruiken. Hoe zou dat vallen? Wie het weet mag het zeggen! Er zijn leuke prijsjes te verdienen, zoals een reisje naar Ethiopia.
Wat alweer een bruggetje is, want daar gaan wij in april ook toevallig naar toe. We zijn nu plannen aan het maken, maar ja, dat is niet zo interessant voor dit bericht, dus dat laat ik maar voor wat het is: een leuk vooruitzicht!
En dan gaan we naar een laatste bruggetje, een ander leuk vooruitzicht. We zijn weer aan een nieuw toneelstuk begonnen. Geen flauwe humor in een Engelse traditie met een grote groep acteurs die niet geregiseerd willen worden deze keer. Nee, een stuk met een kleine cast en een leuke tekst om mee te werken. Le dieu du carnage, oftewel The God of Carnage, over twee echtparen die elkaar ontmoeten om te praten over de ruzie die hun kinderen hadden gehad (waarbij eentje de ander met een stok had geslagen, tanden eruit enzo). De ouders gaan dit op zeer keurige manier oplossen, maar in het stuk gaat dat toch anders. Ze raken snel hun geveinsde goede gedrag kwijt en verliezen de controle over wat ze wel en niet moeten zeggen. Erg leuk stuk, een paar jaar geleden door Polanski verfilmd. Wij gaan het stuk spelen bij mensen thuis, in de tuin of in de huiskamer, afhankelijk van wat er mogelijk is. Dat is weer eens iets nieuws in Kampala, schijnt. Inger speelt ook mee, dus dat is fijn om samen te doen. En twee spelers die ook met ons mee deden bij Beauty and the Beast. De vierde actrice hield er vorige week mee op (had plotseling werk buiten Kampala) maar we hebben inmiddels gelukkig al weer een vervangster die vanaf morgen mee gaat doen. Ik ben benieuwd, heb er zin in. Eind mei begin juni zijn jullie welkom!