Ethiopie en meer
Door: Inger
Blijf op de hoogte en volg marten
07 Mei 2014 | Oeganda, Kampala
Waar te beginnen na zo lang geen nieuws. De reden voor de stilte misschien?
We waren op reis, dat was in april. Ruim 2 weken in Ethiopie, wat een mooi land! Zo anders dan Oeganda, of Mozambique, of Tanzania of andere Afrikaanse landen die we gezien hebben. Hoe het land eruit ziet, wat mensen eten, hoe het koffie drinken met veel rituelen gepaard gaat, hoe ze dansen (shoulder dancing, en ja het is zo ongeveer wat je je er nu waarschijnlijk bij voorstelt), wat mensen dragen, de taal, en dan natuurlijk ook de gebouwen. Uit rotsen gehouwen kerken van ruim 900 jaar oud (Lalibela), paleizen van oude keizers (Gondar), abdijen en kerken op eilanden in een meer (Bahir Dar). En het hoogtepunt? 5 Dagen wandelen door de bergen, vooral over de hoogvlaktes. Een lokale gids mee, en dan van hut naar hut lopen. Twee ezels mee die de tassen dragen en een paar middagen ook een paard mee om vermoeide kinderen te dragen, in totaal 65km afgelegd en op de langste dag zelfs 22km in 1 dag. Nogal een prestatie voor korte kinderbenen. Het ging niet altijd van harte, ‘waarom dóén we dit?’ en ‘ik ga nog liever dood van de honger dan dat ik dit op moet eten’. Maar als we er nu op terugkijken zijn we het er unaniem over eens: de wandeling was het hoogtepunt! Dat, en de poging tot diefstal in Gondar. Een warrige toestand waarin we op een busstation aankwamen, in de tuktuk gingen om naar het hotel te gaan en toen ineens de camera misten. De tuktuk driver had de dief blijkbaar gezien en ging er werk van maken. Dus terwijl ik en de kinderen en al onze tassen opgepropt zaten in een kleine tuktuk ging de chauffeur er werk van maken en Marten ging ook op onderzoek uit. Al gauw was de tuktuk omsingeld door locals… en toen plots zag ik de chauffeur met onze camera aankomen lopen. Nou ja? Heel onduidelijk wat er nou precies was gebeurd, maar de camera hadden we terug.
En toen kwamen we weer thuis van vakantie, maar was er geen bewaker bij onze poort. John was op pad en had het fort onbewaakt achtergelaten, niet zo fraai. Na 2uur was hij er nog steeds niet. Beetje vreemd toch wel, toen ineens stond er een groep mannen voor de poort, met John zijn motor in de kreukels gereden en John lag in het ziekenhuis. Ik naar het ziekenhuis gegaan met een van zijn vrienden, zag er niet goed uit, heel afwezig, hij herkende me niet, flinke wonden op zijn hoofd. Sja een botsing met een vrachtwagen en dan zonder helm, ik had er niet veel vertrouwen in dat hij snel weer de oude zou zijn. Maar een wonder geschiedde, na een paar dagen was hij weer op de been en inmiddels is hij gewoon weer aan het werk. Ben nog een beetje huiverig dat er toch wel iets beschadigd zal zijn, maar vooralsnog lijkt hij weer steeds meer John te worden..
De dag nadat we terug kwamen ging ik alweer op pad, dit keer naar Nairobi, een workshop bijwonen voor een nieuwe opdracht. Een programma in 3 landen in de regio waarvoor contracten geschreven moeten worden en ook een projecthandleiding. Dat mag ik dus gaan doen. Goed om bij de workshop te zijn, want de hele materie is nogal nieuw voor mij (mogelijkheden creëren voor gehandicapten om deel te nemen aan beroepsonderwijs en daarna ook tot de arbeidsmarkt toe te kunnen treden). Interessante groep deelnemers, waarvan bijna de helft zelf ook een handicap had, inspirerende bijeenkomst, en nu dus lekker aan de slag, heel fijn!
En nu ben ik weer thuis en is Marten op reis, hij is 3 dagen in Arua voor 1 van zijn projecten. En zo blijven we lekker bezig. Ook met toneel zijn we lekker bezig, eind deze maand premiere, moet nog best wel wat gebeuren, maar het is een erg leuk proces. Gemotiveerde mensen die van lachen houden, nou dat klinkt als een succesformule. Komt dat zien!
En dan de kinderen. Paris is weer helemaal op de been, na zijn enorme wond in maart. Hij was op school gevallen bij tikkertje en was precies op een scherpe steen terecht gekomen, een enorm diepe wond tot op het bot, heel eng om te zien. 20 Hechtingen en rustig aan doen. Na een week bleek de wond geïnfecteerd te zijn en was de dokter er niet zo gerust op, het dreigde nog even zover te komen dat alles weer opengemaakt zou moeten worden om de infectie eruit te halen. Brr, toen vond ik het toch niet zo’n pretje om in Kampala in een ziekenhuis te zijn. Uiteindelijk heeft hij enorme antibiotica gehad en is het toch goed gekomen. En voor Paris was natuurlijk het allerergst dat hij 4 weken niet mocht rennen en voetballen. Maar dat is nu allemaal weer normaal.
Met Leto en Juno gaat ook alles goed, lekker bezig op school en met vriendinnen. Ze schrijven alle drie mooie verhalen (verhaaltjes) en teksten op school, dat is een groot onderdeel van het schoolprogramma hier, wel een leuke vaardigheid eigenlijk. Dus wie weet kunnen zij over een tijdje nog eens wat aanvullen op het blog.
Nou nu vind ik het wel weer mooi geweest.
We waren op reis, dat was in april. Ruim 2 weken in Ethiopie, wat een mooi land! Zo anders dan Oeganda, of Mozambique, of Tanzania of andere Afrikaanse landen die we gezien hebben. Hoe het land eruit ziet, wat mensen eten, hoe het koffie drinken met veel rituelen gepaard gaat, hoe ze dansen (shoulder dancing, en ja het is zo ongeveer wat je je er nu waarschijnlijk bij voorstelt), wat mensen dragen, de taal, en dan natuurlijk ook de gebouwen. Uit rotsen gehouwen kerken van ruim 900 jaar oud (Lalibela), paleizen van oude keizers (Gondar), abdijen en kerken op eilanden in een meer (Bahir Dar). En het hoogtepunt? 5 Dagen wandelen door de bergen, vooral over de hoogvlaktes. Een lokale gids mee, en dan van hut naar hut lopen. Twee ezels mee die de tassen dragen en een paar middagen ook een paard mee om vermoeide kinderen te dragen, in totaal 65km afgelegd en op de langste dag zelfs 22km in 1 dag. Nogal een prestatie voor korte kinderbenen. Het ging niet altijd van harte, ‘waarom dóén we dit?’ en ‘ik ga nog liever dood van de honger dan dat ik dit op moet eten’. Maar als we er nu op terugkijken zijn we het er unaniem over eens: de wandeling was het hoogtepunt! Dat, en de poging tot diefstal in Gondar. Een warrige toestand waarin we op een busstation aankwamen, in de tuktuk gingen om naar het hotel te gaan en toen ineens de camera misten. De tuktuk driver had de dief blijkbaar gezien en ging er werk van maken. Dus terwijl ik en de kinderen en al onze tassen opgepropt zaten in een kleine tuktuk ging de chauffeur er werk van maken en Marten ging ook op onderzoek uit. Al gauw was de tuktuk omsingeld door locals… en toen plots zag ik de chauffeur met onze camera aankomen lopen. Nou ja? Heel onduidelijk wat er nou precies was gebeurd, maar de camera hadden we terug.
En toen kwamen we weer thuis van vakantie, maar was er geen bewaker bij onze poort. John was op pad en had het fort onbewaakt achtergelaten, niet zo fraai. Na 2uur was hij er nog steeds niet. Beetje vreemd toch wel, toen ineens stond er een groep mannen voor de poort, met John zijn motor in de kreukels gereden en John lag in het ziekenhuis. Ik naar het ziekenhuis gegaan met een van zijn vrienden, zag er niet goed uit, heel afwezig, hij herkende me niet, flinke wonden op zijn hoofd. Sja een botsing met een vrachtwagen en dan zonder helm, ik had er niet veel vertrouwen in dat hij snel weer de oude zou zijn. Maar een wonder geschiedde, na een paar dagen was hij weer op de been en inmiddels is hij gewoon weer aan het werk. Ben nog een beetje huiverig dat er toch wel iets beschadigd zal zijn, maar vooralsnog lijkt hij weer steeds meer John te worden..
De dag nadat we terug kwamen ging ik alweer op pad, dit keer naar Nairobi, een workshop bijwonen voor een nieuwe opdracht. Een programma in 3 landen in de regio waarvoor contracten geschreven moeten worden en ook een projecthandleiding. Dat mag ik dus gaan doen. Goed om bij de workshop te zijn, want de hele materie is nogal nieuw voor mij (mogelijkheden creëren voor gehandicapten om deel te nemen aan beroepsonderwijs en daarna ook tot de arbeidsmarkt toe te kunnen treden). Interessante groep deelnemers, waarvan bijna de helft zelf ook een handicap had, inspirerende bijeenkomst, en nu dus lekker aan de slag, heel fijn!
En nu ben ik weer thuis en is Marten op reis, hij is 3 dagen in Arua voor 1 van zijn projecten. En zo blijven we lekker bezig. Ook met toneel zijn we lekker bezig, eind deze maand premiere, moet nog best wel wat gebeuren, maar het is een erg leuk proces. Gemotiveerde mensen die van lachen houden, nou dat klinkt als een succesformule. Komt dat zien!
En dan de kinderen. Paris is weer helemaal op de been, na zijn enorme wond in maart. Hij was op school gevallen bij tikkertje en was precies op een scherpe steen terecht gekomen, een enorm diepe wond tot op het bot, heel eng om te zien. 20 Hechtingen en rustig aan doen. Na een week bleek de wond geïnfecteerd te zijn en was de dokter er niet zo gerust op, het dreigde nog even zover te komen dat alles weer opengemaakt zou moeten worden om de infectie eruit te halen. Brr, toen vond ik het toch niet zo’n pretje om in Kampala in een ziekenhuis te zijn. Uiteindelijk heeft hij enorme antibiotica gehad en is het toch goed gekomen. En voor Paris was natuurlijk het allerergst dat hij 4 weken niet mocht rennen en voetballen. Maar dat is nu allemaal weer normaal.
Met Leto en Juno gaat ook alles goed, lekker bezig op school en met vriendinnen. Ze schrijven alle drie mooie verhalen (verhaaltjes) en teksten op school, dat is een groot onderdeel van het schoolprogramma hier, wel een leuke vaardigheid eigenlijk. Dus wie weet kunnen zij over een tijdje nog eens wat aanvullen op het blog.
Nou nu vind ik het wel weer mooi geweest.
-
07 Mei 2014 - 21:11
Desiree:
hee, te gek hoor om allemaal te lezen weer. wat een mooie reis hebben jullie gehad!
beterschap voor John, doe hem de groeten. wat een schrik, hij is er echt goed vanaf gekomen zeg. tsjonge.
liefs voor jullie en de kinderen
(en ja, plaats hun verhaaltjes. ze zijn leuk. zouden ze hier ook moeten doen. ze leren de taal echt goed gebruiken) -
07 Mei 2014 - 21:57
Marion:
dankjewel voor het bijpraten, zelfs de wond van Paris hadden we gemist.
Ik heb ook al twee weken 'een lange mail naar jullie schrijven' op mijn lijstje, het is bíjna bovenaan gekomen dus dat zal toch niet heel lang meer duren??
Liefs, Marion -
07 Mei 2014 - 22:03
Sytske:
Wat cool dat jullie zo'n mooie tocht door de bergen hebben gemaakt. Als je hard moet werken voor iets cq als het soms wat oncomfortabel is, is de beloning extra zoet. Wij namen afgelopen weekend mijn nichtje Jody drie dagen mee naar de woestijn (Joshua Tree National Park): kamperen, klimmen, 3 dagen in de hitte met weinig water, maar ze vond het wel de mooiste plek die ze tot nu toe gezien heeft :). Dat sluit dus mooi aan bij jullie conclusie!
En ik ben ook benieuwd naar de verhalen van PLJ. Liefs, Sytske -
07 Mei 2014 - 22:21
Beatrijs:
O, wat fijn dat er weer (leuk) nieuws is. Ik dacht vanochtend nog aan jullie - en dat ik geexcommuniceerd was door al zo lang niks van me te laten horen ;-)
Maar wat een supermooie tripjes, zeg. Wij gaan dus in Frankrijk kamperen in de zomer. Ook leuk. Maar dit is echt avontuur.
Veel liefs uit 024
P, B, D en Pippie -
07 Mei 2014 - 23:50
Anneke Besemer:
Fantastisch om over jullie belevenissen te lezen. Je kunt zeker niet zeggen dat jullie leven daar saai is!
Wij reizen de laatste dagen heen en weer tussen Malden en Ter Aar om ons wereldwonder te zien......
liefs Cees Jan en Anneke -
08 Mei 2014 - 10:30
Mirjam:
goed hoor dat jullie toch steeds weer verslag doen van wel en wee. erg leuk om te lezen en het maakt jullie toch steeds weer een stukje dichtbij
zal mezelf ook eens aansporen tot een langer bericht vanuit Rotterdam
liefs mirjam -
10 Mei 2014 - 09:19
Hester:
Mooie avonturen hebben jullie weer beleefd! Iedere keer weer geweldig om te lezen hoe jullie en de kinderen leven daar. Petje af!
Lieve groet van Hester -
12 Mei 2014 - 22:00
Karen:
22 km! Helden! Ik had tijdens onze wandelvakantie door Duitsland al spierpijn met 19 km. Tsss. Ja, dat eten. Ik heb al vaker gehoord dat het in de Ethiopische restaurants hier eigenlijk lekkerder is. Speaking of which, daar moeten we maar weer eens naar toe! Gaan we aan jullie denken, want die kaasfondue laat nog even op zich wachten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
