Een nieuw jaar

Nieuwjaar en Kerst
Aangezien je in Kampala tot (lijkt het) in het einde der dagen ‘Happy New Year’ mag blijven wensen, doe ik daar voor het gemak lekker aan mee: de beste wensen nog allemaal! Geen kaarten gestuurd dit jaar, omdat dat logistiek niet zo makkelijk gaat (maar wel zou kunnen natuurlijk) maar vooral ook omdat je er toch echt niet zo heel erg mee bezig bent hier. Het is warm, er zijn niet heel veel kerstbomen, nog minder sneeuw en ook vuurwerk was niet heel aanwezig.
Natuurlijk hebben we wel ook kerst gevierd, in Sipi (bij de watervallen) waar de lodge nul kerstversiering had opgehangen, er geen muziek speelde in het restaurant (want er was geen electriciteit) en er ook geen kerstboom stond. ‘Gewoon negeren dat hele kerstgedoe’ leken ze gedacht te hebben, had ook wel wat eigenlijk. De dagen daarna zaten we ergens waar wel iets meer kerstgedachte was en liepen we zelfs een (hevig zwetende, warm verklede) kerstman tegen het lijf. Oudjaar vierden we thuis, met vrienden, eten en drinken, spelletjes, sterretjes en van 10 naar 0 tellen. Gezellige avond en Paris bleef voor het eerst op tot middernacht, dat is ook een mijlpaal natuurlijk.

Bezoek
Van half december tot begin januari waren Frank, Desiree en hun dochter Klaar ons op komen zoeken vanuit Rotterdam, wat een feest! Samen hebben we allemaal leuke tripjes gemaakt, deels naar plekken die we al kenden (Sipi en Jinja) maar ook nieuwe plaatsen ontdekt, een prachtige jungle vol met apen bijvoorbeeld (Kibale forest, waar - voor de kenners- onlangs ook Freek in het Wild was). Daar hadden we een paar overnachtingen geboekt in een community lodge, mooie website, veel lovende berichten in de reisgids, dus dat kon niet missen. Een vriendin hier zei dat, toen zij er 10 jaar geleden was, het een armoedige toestand was. Maar 10 jaar later is dat allemaal beter, dacht ik nog. Dat was niet waar.. De douches vielen uit elkaar, van het uitgebreid menu was er eigenlijk alleen maar kip of kip of kip, of kip , op wc papier moesten we een paar uur wachten. Alles bij elkaar was het een niet leuke en slecht georganiseerde plek. Dus na een nacht zijn we doorgegaan naar een mooiere plek, sliepen we in een prachtig landhuis van een oude theeplantage. En het werd alleen maar beter: nacht 3 sliepen Marten en ik in een boomhut 10 meter hoog in de boom. Apen als buren en ‘s nachts een enorm kabaal in het bos, met veel, heel veel, niet te plaatsen geluiden. Bijzonder hoor.
We hebben een wandeling door het moeras gemaakt, de apen van dichtbij kunnen zien en veel vogels ook. En een excursie bij de theeplantage, met uitleg van de site manager. Ook nog wel veel onbeantwoorde vragen, want of de witte thee nu werkelijk thee met veel melk is?
En weer veel grappige ontmoetingen met Oegandezen. Toen Desiree en ik bijvoorbeeld bij de ingang van het park informatie gingen vragen over activiteiten hebben we geloof ik 10 medewerkers gesproken voor we enigszins antwoord hadden (‘nee dat weet ik niet, maar zij wel’, ‘ik zou het niet weten, ik vraag het even aan hem’, ‘laten we die en die erbij roepen die weet dat wel’, ‘ik breng je wel even naar meneer .. die kan jullie wel helpen’ enz). En zo gebeurt er altijd wel iets.

School en werk
En toen gingen we allemaal weer naar school enaan het werk. Gelukkig weer zin om te starten ook. Marten meteen heel druk op zijn werk. Nu een hele werk buiten de stad aan het vergaderen, ja echt. Om iedereen een beetje makkelijker bij de les te kunnen houden. Vrijdag is hij weer thuis.
Kinderen hadden weer zin om vrienden en juffen te zien en zijn ook begonnen met nieuwe clubs en sport squads. Juno zit op zwemles en animal club, Leto maakt juwelen, leert Luganda en drummen en weeft matten (wordt een echte local) en Paris heeft schaken, rekenen als club en wat sporten ook natuurlijk. Ik had meteen twee opdrachten lopen, dus dat is ook heel fijn!

Zondag komt m’n zus op bezoek, ze blijft 2 weken hier en dus kunnen we lekker samen gaan zitten werken of leuke dingen doen hier. De wereld blijkt toch niet zo heel groot te zijn, even naar Oeganda vliegen dat kan gewoon! In februari komen ook Marten z’n ouders weer en die van mij in mei. Kinderen ook helemaal tevreden, want hoe leuk het ook is hier, er worden ook wel mensen gemist natuurlijk…

En dat lijkt me meteen een mooie afsluiting