International Women’s Day

Inger is aan het werk (workshops faciliteren ihkv Women’s Day) en ik heb vrij, samen met de kinderen. Dat is lang geleden zeg! In Nederland had ik het laatste jaar twee middagen met de kinderen alleen, nu heb ik dat nooit. Blijft wennen, want nu zie ik ze vooral even ’s morgens bij het ontbijt en ’s avonds bij het eten en naar bed brengen. Nog steeds een luxe natuurlijk. Ik las net een artikel in de NRC weekeditie (die we veel te laat krijgen, en afgelopen dinsdag meteen 4 weken tegelijk samen met een stapel post uiit Nederland) over de uitstervende expat in het bedrijfsleven. De nieuwe expat reist binnen Europa op maandagochtend en vrijdagavond naar zijn leven ergens anders. Die kan het prive dus alleen van de weekends hebben. Dus ik mag niet klagen!
Doe ik ook niet, want het werk is nog steeds erg leuk en het leven in Kampala krijgt ook steeds meer kleur en invulling. Om met het werk te beginnen. We zijn nog steeds in de onderzoekende en voorbereidende fase. De colleges worden meegenomen in het plannen van de ontwerp- en bouwwerkzaamheden, maar ook in de trainingen en re-organisaties die nodig zijn om straks beter te kunnen functioneren en vooral om de kwaliteit van het onderwijs te verbeteren. Dat laatste was uitegebreid onderwerp van een workshop waar ik vorige week was (in het Noordwesten, waar een van de colleges is). Ook de komende week weer een hele week op pad, nu naar Lira. Daar werken we met een technisch college, dus voor leraren die vervolgens les gaan geven op een technische school. Nieuwe onderwijsmethodes en de kwaliteit van het lesgeven zijn daar helemaal nog ver van hun bed, want de voorzieningen zijn er allerbelabberdst. Geen praktijklokalen en geen equipment, dat is voor een technische opleiding onvoorstelbaar, maar toch de realiteit. En dan willen we dus toch al met ze denken over lokalen waar ze straks anders les moeten geven. Anders dan traditioneel een leraar die voorleest uit zijn aantekeningen of ze op het bord schrijft en de studenten die die overschrijven en voor de toetsen gaan leren. Ik had voorafgaand aan deze workshop een enquete rondgestuurd aan de leraren en de leerlingen over wat zij voor ideeen hebben over hun nieuwe college en de lokalen en het meubilair. Een leraar antwoorde: meubilair wat zo ongemakkelijk zit dat je er niet in kan slapen! Maar ik denk dan: zorg dat je lessen maar wat interessanter zijn... Nog een lange weg te gaan dus!
Verder het leven in Kampala. We hebben een paar nieuwe restaurants ontdekt en zelfs een echte cocktailbar, heel decadent. Uigaan is nog steeds vrij beperkt, al hebben we wel een flexibele oppas, dus daar ligt het niet aan. Maar de tijd dat we elke avond grote flessen bier dronken op een terras met Afrikaanse muziek op de achtergrond is lang geleden. We zijn gewoon wat vaker thuis en kijken naar The Killing. Ook leuk, maar omdat we allebei toch wel een beetje uithuizig zijn zal dat op een gegeven moment wel weer meer gaan kriebelen. We zullen zien en laten het weten als we die echte leuke lokale kroeg hebben gevonden! Dan kan er dus pas echt bezoek komen (al verwachten we mensen in april, in mei, in juli en in augustus, dus die trekken zich niks aan van onze relatieve onbekendheid met de lokale barretjes...). Onze hond, Moon, is inmiddels al een beetje gewend en de kinderen zijn een beetje aan haar gewend. Klein beetje dan. Ik heb inmiddels ook een aantal keer gesquashed en zelfs vorig weekend gevoetbald (Nederland – Belgie). Dus je ziet het: het lijkt soms wel een gewoon leven.
Dag!