De tijd vliegt, ook in Uganda

Nou ja, soms wat minder hard dan in Nederland, maar toch. We kijken hier uit naar de zonsverduistering volgende week (al is die in Kampala niet volledig en moet je een lang weekend plannen om het helemaal mee te maken in het noorden van het land), we zitten tussen twee bezoeken in (opa en oma zijn net weer weg, broer en tante komen over een paar weken), en we hebben er bijna een heel jaar op zitten. Ik (Marten) kwam precies een jaar geleden terug naar Nederland met de eerste berichten over de school, het huis en het werk. En nu plannen we een feest voor de verjaardag van Inger en ons eerste jaar in Kampala. 100 mensen, telden we gisteren, waarvan een deel Nederlanders, mensen via school, veel toneelvrienden en een handjevol collega’s. En een paar buren, die vorige maand bij ons waren komen koffie drinken! Wie nog spontaan zin heeft om een ticket aan te schaffen, zaterdag 9 november zijn jullie welkom! We zoeken nog wel een logeeradresje voor de kinderen want we willen binnen muziek en dansen, buiten kletsen en drinken. En zondag uitslapen graag!

Dat dus in een notendop waar we mee bezig zijn. En dan nu wat structuur.

Opa en oma op bezoek

We hebben veel geknutseld, we hebben door Kampala gewandeld en de taxi’s bekeken (zie foto) en we hebben twee tripjes gemaakt, naar Jinja en naar Murchison Falls. De game drive in Murchison was weer mooi, met heel veel giraffes, wrattenzwijnen en waterbuffels en verschillende herten. Dit keer slechts enkele olifanten maar weer mooie vogels in allerlei maten en kleuren. We kozen een weg langs de Nijl waar die ochtend al een andere auto over had gereden, gezien de sporen. Maar de diepe plassen, het hoge gras en de tsetse-vliegen maakten het best spannend. Gelukkig kwamen we een andere auto tegen, dus we wisten dat de weg begaanbaar was. Tot ik me opeens realiseerde dat het spoor van onze voorganger er niet meer was. Die auto die we waren tegengekomen was dus die auto van dat spoor en die auto van dat spoor was dus omgedraaid en die auto waren we dus tegengekomen... Tja, ik kreeg het best nogal behoorlijk warm (ook omdat de airco het niet goed deed en de ramen dicht zaten vanwege de vliegen) maar ik deed natuurlijk net alsof alles onder controle was. Inmiddels herinnerde ik me ook weer dat we diezelfde weg, vorig jaar, vanaf de andere kant hadden geprobeerd en toen waren omgedraaid omdat het pad ergens ophield. Oh oh oh... Maar gelukkig, na een uurtje zweten kwamen we op een deel waar de weg weer opener werd en waren er ook weer sporen van andere auto’s te zien. Opgelucht dus, hebben we de trip afgemaakt!

Scholen bouwen

Nog steeds is er geen paal geslagen en geen steen gestapeld en nog steeds is iedereen positief dat dat ooit gaat lukken. Ik ook. We merken namelijk de laatste maanden enige vooruitgang. Het ontwerp voor het eerste college (van de in totaal vier teacher-training-colleges) is afgerond dus we kunnen gaan aanbesteden voor de bouwer. Dat zal nog wel even duren, maar we moeten in de loop van 2014 kunnen starten met de bouw. Architecten zijn begonnen aan twee andere colleges en voor het vierde college hebben we een prijsvraag voor de architect georganiseerd. Die loopt nu, met de verwachting dat de eerste plannen nog voor de kerst gemaakt zijn. Al met al, een fase dus waarin veel gebeurt en dat is fijn. Nog steeds heb je dan te maken met onbegrijpelijke en frustrerende vertragingen, maar omdat je dan ergens anders mee bezig kan is dat minder vervelend. Behalve het ontwerpen en bouwen zijn inmiddels ook andere activitieten gestart. De leraren op de colleges (die dus de toekomstige leraren van middelbare en technische scholen trainen) worden door ons project getraind. Met name gericht op projectgericht onderwijs en active teaching and learning. Daar is nog heel veel te winnen, want doorgaans schrijven de leraren hier hun aantekeningen op het bord, moet iedereen die overschrijven, en wordt dat ook geexamineerd. Zelf denken is niet de bedoeling, discussie en vragen ook niet. Gelukkig zijn er wel uitzonderingen, maar het is vrij bedroevend. En logisch, wat de studenten op hun eigen opleiding zien en leren, passen ze ook toe in de scholen waar ze daarna gaan werken. Wij proberen dat dus te doorbreken. Ook door het management van de colleges en de ondersteuning van het ministerie te verbeteren. Alles bij elkaar dus een breed programma wat nu op gang begint te komen.

Beauty and the Beast

Een pantomime regisseren, wie had dat ooit gedacht. Ik niet dus. Niet echt mijn genre, maar toch wel heel leuk! Voor de goede orde: een pantomime is niet een pantomime zoals we dat in Nederland kennen, met acteurs in zwarte pakken en witte handschoenen die in een glazen kubus staan. Nee, een pantomime is een Engelse traditie, een familievoostelling gebaseerd op een sprookje met veel grappen , liedjes en vaste elementen zoals een man die een vrouw speelt, geroep vanuit het publiek en humor om te lachen. We spelen Beauty and the Beast, bewerkt als pantomime. 32 acteurs, waaronder 10 kinderen. En het gaat eigenlijk best voorspoedig. Behalve dat we in de anderhalve maand dat we bezig zijn nog nooit compleet zijn geweest, is het een toffe groep mensen. Inger speelt deheks, dus die is er ook vaak bij. Ook weer leuk om samen zoiets te doen! Morgen doen we voor het eerst een doorloop, met alle gaten en scenes met acteurs die repetities gemist hebben en liedjes die nog nooit geoefend zijn, maar toch goed om een beeld te krijgen! Ik ben zeer benieuwd. Voorstellingen 5-6-7-8 december, dus weer een reden om even langs te komen!

Kinderen

Ze hebben het goed. Gaan vrolijk naar school. Leto had gisteren haar spreekbeurt, in het Engels, over Nederland en ik geef haar elke week pianoles. Paris zit in de basketbalselectie en heeft wekelijks een wedstrijd (die ze wel telkens verliezen maar dat lijkt hem niet te storen). Juno leert lezen (in het Engels). En ze spelen met vriendjes en met elkaar (zie foto’s). Oh ja, we hebben een kast laten maken (zie foto) door een timmerman die het begrijpt. Nu nog een bank, en dan hebben we echt een huis. Misschien over weer een jaar?