Bijna weekend
Door: Inger
Blijf op de hoogte en volg marten
14 Februari 2013 | Oeganda, Kampala
Bijna weekend hier, vandaag nog een dag school en dan zijn de kinderen vrijdag en maandag vrij. Een break halverwege de schoolterm, om even bij te komen en niet elke dag om 8uur paraat te staan op het grasveld van de school en ook om even gewoon weer de hele dag Nederlands te kunnen praten. Marten neemt die dagen ook vrij, zodat we weer een minivakantie in kunnen lassen. Dit keer gaan we niet op safari maar ergens richting het westen waar mooie natuur en kratermeren schijnen te zijn. We zullen het wel merken, in elk geval weer kamperen. Moeilijk voor te stellen daar, nu het alweer gaat sneeuwen in Nederland (toch?).
Botsing
Afgelopen week was ik onderweg naar mijn werk en toen werd ik aangereden door een Oegandese vrouw. Wat moet je dan doen? Naar het politiebureau? Verzekeringspapieren invullen? Foto’s maken? Ik had geen flauw idee dus heb meteen Marten maar gebeld en hem gevraagd een van de chauffeurs van zijn werk te sturen. De politie die daar in de buurt was (wat niet de verkeerspolitie was, want die zijn in witte pakken gekleed en deze man was in een groen uniform) concludeerde snel dat het niet mijn schuld was. Dat was goed om te weten. Inmiddels stond het hele verkeer ramvast, drukke doorgaande weg en dan twee auto’s daar middenop tegen elkaar. Ik had alleen wat blikschade, wat veel bewonderende blikken van omstanders opleverde (your car is really strong!), maar de andere auto zag er niet zo best uit. Uiteindelijk zijn we aan de kant gegaan; is de witgeklede agent gekomen en zijn we een paar uur zoet geweest met onderhandelen en handjeklap. Eerst wilde de agent een kleine bijdrage voor.. ja voor wat eigenlijk? Toen probeerde de veroorzaker van het ongeluk mij de schuld in de schoenen te schuiven en toen moesten we het ook nog eens worden over de vergoeding.. Pff, wat een gedoe zeg. Goed om te weten hoe het er hier aan toe gaat, niet special leuk om nog een keer mee te maken. Toen we zaterdag op pad waren werden we echter alweer aangereden, stonden vast op een drukke rotonde en toen botste iemand (heel zachtjes) tegen ons aan, even uitstappen kijken, dag zeggen en weer doorrijden. Het gebeurt hier heel veel, het verkeer is een grote chaos, met veel brommers, taxibusjes en grote auto’s. Iedereen lijkt maar wat te doen, en toch er een soort systeem. Continu alert zijn dus.
Personeel!
In onze keuken is inmiddels een wisseling van de wacht geweest. De vorige huishoudster en ik dat ging niet echt fijn samen, en als je dan toch vrij vaak met z’n tweeën in huis bent, is dat niet zo prettig. Aantal keer geprobeerd om het bij te sturen maar het leek een continue communicatiestoring. Daarom heb ik haar gezegd dat het ophield. Dat was een groot drama, smekend op de vloer, eigenlijk heel vervelend. Ook voor haar natuurlijk. Nu is er een nieuwe vrouw, iets ouder, en dat gaat tot nu toe heel goed. Ze heeft een mooi volumineus afrokapsel, wat de kinderen eerst wat vreemd vonden “ik vind haar wel aardig maar ze heef zulk raar haar”. Maar goed, ze maakt lekkere fruitsalades en -sapjes en ze heeft al een paar keer gekookt zelfs ook.
Huis
Dan zijn er nog wat dingen die aan het huis moeten gebeuren, een voordeur die niet dichtkon, muggengaas waar de gaten in zitten, bruin water uit de douche, geen waterdruk in de keuken enz. De huisbaas heeft ingestemd met het aanpakken van deze zaken, dus werden er een timmerman en loodgieter naar het huis gestuurd. Dat is inmiddels al ruim 4 weken aan de gang, want elke keer dat ze komen (als ze al komen) dan werken ze een paar uur en gaan weer weg. Soms vertrekken ze met de boodschap dat ze morgen 9 o’clock sharp terug zullen zijn, en als ze er dan om half 12 nog niet zijn en ik toch maar eens ga bellen is er steeds weer een ander excuus. Dat varieert van ‘we are Africans’ tot ‘ik moest van iemand een boor lenen en die man kwam niet opdagen’. Nou ja, ook met de kleine mankementen is het een prima huis, dus ik maak me er maar niet te druk (meer) om.
Paris Leto Juno
En als uitsmijter dan nog een update over Paris, Leto en Juno. Ze hebben inmiddels alledrie een ‘certificate of achievement’ ontvangen van school. Elke leerling krijgt dat een keer per schooljaar als beloning voor een bijzondere prestatie. Dat wordt dan door het hoofd van de school aan de kinderen uitgereikt bij de wekelijkse school assembly. Vorige week was Leto aan de beurt en de week daarvoor Paris en Juno. Alledrie ontvangen omdat ze zo goed hun best doen met Engels, al (voorzichtig) meepraten in de klas en Leto ook nog omdat ze zo goed is in rekenen. Nu prijken er dus drie schitterende certificates aan de muur ;-). Paris is met ingang van deze week behalve op de voetbalclub ook bij de rugby- en de computerclub gegaan. Heel leuk natuurlijk om om 14u al uit school te zijn, maar wat doe je dan zo’n hele middag? Vandaar dat hij zin had om meer dingen te gaan ondernemen. Heel goed! Nou heeft hij leren gooien met de rugbybal en wat basisprincipes over het spel geleerd. Vanmiddag lekker computeren. Wat we hier ook veel moeten doen is huiswerk. Elke dag wel even wat Engelse woorden schrijven, Paris heeft ook veel sommen (maar dat vindt hij heel leuk), boeken lezen en woorden leren. Wel even wennen, want in Nederland hoeft dat pas als je veel ouder bent. Juno hoeft het ook nog niet, maar dat zal volgend jaar ook wel komen. Niet alleen voor de internationale school, maar ook voor de Nederlandse school. Dubbel feest dus (nou ja, niet altijd hoor).
Dat was het weer voor nu. Veel groeten van ons allemaal!
Botsing
Afgelopen week was ik onderweg naar mijn werk en toen werd ik aangereden door een Oegandese vrouw. Wat moet je dan doen? Naar het politiebureau? Verzekeringspapieren invullen? Foto’s maken? Ik had geen flauw idee dus heb meteen Marten maar gebeld en hem gevraagd een van de chauffeurs van zijn werk te sturen. De politie die daar in de buurt was (wat niet de verkeerspolitie was, want die zijn in witte pakken gekleed en deze man was in een groen uniform) concludeerde snel dat het niet mijn schuld was. Dat was goed om te weten. Inmiddels stond het hele verkeer ramvast, drukke doorgaande weg en dan twee auto’s daar middenop tegen elkaar. Ik had alleen wat blikschade, wat veel bewonderende blikken van omstanders opleverde (your car is really strong!), maar de andere auto zag er niet zo best uit. Uiteindelijk zijn we aan de kant gegaan; is de witgeklede agent gekomen en zijn we een paar uur zoet geweest met onderhandelen en handjeklap. Eerst wilde de agent een kleine bijdrage voor.. ja voor wat eigenlijk? Toen probeerde de veroorzaker van het ongeluk mij de schuld in de schoenen te schuiven en toen moesten we het ook nog eens worden over de vergoeding.. Pff, wat een gedoe zeg. Goed om te weten hoe het er hier aan toe gaat, niet special leuk om nog een keer mee te maken. Toen we zaterdag op pad waren werden we echter alweer aangereden, stonden vast op een drukke rotonde en toen botste iemand (heel zachtjes) tegen ons aan, even uitstappen kijken, dag zeggen en weer doorrijden. Het gebeurt hier heel veel, het verkeer is een grote chaos, met veel brommers, taxibusjes en grote auto’s. Iedereen lijkt maar wat te doen, en toch er een soort systeem. Continu alert zijn dus.
Personeel!
In onze keuken is inmiddels een wisseling van de wacht geweest. De vorige huishoudster en ik dat ging niet echt fijn samen, en als je dan toch vrij vaak met z’n tweeën in huis bent, is dat niet zo prettig. Aantal keer geprobeerd om het bij te sturen maar het leek een continue communicatiestoring. Daarom heb ik haar gezegd dat het ophield. Dat was een groot drama, smekend op de vloer, eigenlijk heel vervelend. Ook voor haar natuurlijk. Nu is er een nieuwe vrouw, iets ouder, en dat gaat tot nu toe heel goed. Ze heeft een mooi volumineus afrokapsel, wat de kinderen eerst wat vreemd vonden “ik vind haar wel aardig maar ze heef zulk raar haar”. Maar goed, ze maakt lekkere fruitsalades en -sapjes en ze heeft al een paar keer gekookt zelfs ook.
Huis
Dan zijn er nog wat dingen die aan het huis moeten gebeuren, een voordeur die niet dichtkon, muggengaas waar de gaten in zitten, bruin water uit de douche, geen waterdruk in de keuken enz. De huisbaas heeft ingestemd met het aanpakken van deze zaken, dus werden er een timmerman en loodgieter naar het huis gestuurd. Dat is inmiddels al ruim 4 weken aan de gang, want elke keer dat ze komen (als ze al komen) dan werken ze een paar uur en gaan weer weg. Soms vertrekken ze met de boodschap dat ze morgen 9 o’clock sharp terug zullen zijn, en als ze er dan om half 12 nog niet zijn en ik toch maar eens ga bellen is er steeds weer een ander excuus. Dat varieert van ‘we are Africans’ tot ‘ik moest van iemand een boor lenen en die man kwam niet opdagen’. Nou ja, ook met de kleine mankementen is het een prima huis, dus ik maak me er maar niet te druk (meer) om.
Paris Leto Juno
En als uitsmijter dan nog een update over Paris, Leto en Juno. Ze hebben inmiddels alledrie een ‘certificate of achievement’ ontvangen van school. Elke leerling krijgt dat een keer per schooljaar als beloning voor een bijzondere prestatie. Dat wordt dan door het hoofd van de school aan de kinderen uitgereikt bij de wekelijkse school assembly. Vorige week was Leto aan de beurt en de week daarvoor Paris en Juno. Alledrie ontvangen omdat ze zo goed hun best doen met Engels, al (voorzichtig) meepraten in de klas en Leto ook nog omdat ze zo goed is in rekenen. Nu prijken er dus drie schitterende certificates aan de muur ;-). Paris is met ingang van deze week behalve op de voetbalclub ook bij de rugby- en de computerclub gegaan. Heel leuk natuurlijk om om 14u al uit school te zijn, maar wat doe je dan zo’n hele middag? Vandaar dat hij zin had om meer dingen te gaan ondernemen. Heel goed! Nou heeft hij leren gooien met de rugbybal en wat basisprincipes over het spel geleerd. Vanmiddag lekker computeren. Wat we hier ook veel moeten doen is huiswerk. Elke dag wel even wat Engelse woorden schrijven, Paris heeft ook veel sommen (maar dat vindt hij heel leuk), boeken lezen en woorden leren. Wel even wennen, want in Nederland hoeft dat pas als je veel ouder bent. Juno hoeft het ook nog niet, maar dat zal volgend jaar ook wel komen. Niet alleen voor de internationale school, maar ook voor de Nederlandse school. Dubbel feest dus (nou ja, niet altijd hoor).
Dat was het weer voor nu. Veel groeten van ons allemaal!
-
14 Februari 2013 - 11:22
Jan:
prachtig verhaal, fijn dat het alleen blikschade was, als je weer in NL bent en moet rijden als een tram zal je het nog missen :) -
14 Februari 2013 - 13:17
Marian:
Wat een belevenissen allemaal. Een aanrijding met onderhandelingen, een smekende keukenhulp over de vloer, het zou me flink uit mijn evenwicht brengen. Maar gelukkig slaan jullie je er goed doorheen. Veel plezier op de weekendtrip, hij is verdiend! -
15 Februari 2013 - 12:39
Marion:
Ik ben net toegetreden tot de groep lezers en heb met plezier jullie start in Oeganda ingehaald. Geweldig medium toch, internet. Ik herinner me de brieven heen en weer in de jaren '80 via post restante tussen Nederland en vrienden die rondtrokken in Somalië, Ethiopië en Soedan. Nieuws en belevenissen kwamen weken later en dus verouderd aan. En dat dan soms een brief na 3 maanden of na jaren onbezorgd terugkwam. Nu kunnen we echt een beetje meeleven en direct reageren. Veel leuker! Met plezier kijk ik uit naar alle volgende verslagen. Hou je taai en geniet van alle verrassingen!
-
17 Februari 2013 - 21:34
Jan Van Horssen:
Hoi Inger.
Tja , Geen regels en corruptie!
Dus advies : leef .. ( rijd ) als een vogel en verwacht altijd de slechtvalk .
Groet van ons, Jan en Riet -
18 Februari 2013 - 09:50
Desiree:
ha lieve allemaal,
dank weer voor de mooie verhalen.
houd het bij blikschade he?!
ik zag de foto met de bananen: klaar had toevallig net gevraagd waarom onze plant 'bananeplant' heet en toen heb ik uitgelegd dat daar onder andere omstandigheden echt bananen aan groeien. ik ga haar de foto snel laten zien!
xx dees
-
18 Februari 2013 - 16:08
Marjo:
Blijft boeien, echt een tropenland! Mooi die verslagen zo.
Gezellig gegeten met Jan-joop en Lucie (9 febr.). Sneeuw nu eindelijk weg, maar hoger in Arnhem ligt er nog steeds wat! Gisteravond Een reportage gezien die in Uganda speelde, een Diana (achternaam niet genoemd) die daar werkt voor educans. Ze woont er (ook niet duidelijk waar) met man en twee kleine kinderen. Ik werd er niet vrolijk van wat er getoond werd.
Liefs, zoen, Marjo -
18 Februari 2013 - 16:56
Michele:
Wel een goed verhaal, inclusief foto van gebotste auto's. Maar ik kan me voorstellen dat als het je gebeurt, het dan even minder lollig is.
Maar goed, het kan weer op je lijst van 'leerervaringen' zullen we maar zeggen.
Jouw vriendin Marjo rept er al over: de uitzending van reünie gisteren waarin het werk van Edukans belicht werd. Wij werden er al op geattendeerd doordat de school van Joep meedoet met het schoenendoos project. Echt mooi project waarbij kinderen hier spulletjes in een versierde schoenendoos stoppen voor kinderen in ontwikkelingslanden. Dan krijg je achteraf te horen waar de doos naartoe is gebracht. Anyway, als het je lukt, moet je maar eens via uitzendinggemist.nl kijken naar de uitzending. Vond het idd wel heftig.
Keep up the good work !
Michele
-
21 Februari 2013 - 01:07
Sytske:
Leuk om te lezen weer, wat een gedoe allemaal zeg ;). Hoe was jullie uitstapje? Wij hadden ook een lang weekend hier: President's weekend wat mooi samenviel met Wouters verjaardag, dus zijn wij ook gaan kamperen. Ook al geen sneeuw hier, wel zon en zo'n 20 graden. Lekker!
Oh en die sneeuw gaan we trouwens wel weer opzoeken, samen met K,J,L&M die hier over minder dan 2 weken al naartoe komen. Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
